Haar vriend had aangedrongen op een afspraak met mij. Ze is nooit bij een hulpverlener geweest voor haar probleem, omdat ze het zelf wel op kan lossen, vindt ze. Ik vraag haar waar ze last van heeft. Een eetprobleem, zegt ze. Ze schiet direct vol. “Wat stoer dat je er bent”, zeg ik. Hulp vragen is zo makkelijk nog niet als je ervan overtuigd bent dat leunen op iemand een zwaktebod is… Na een korte intake gaan we naar coachpaard Bob.
Bob is direct vol aandacht zodra hij haar ziet. Ze is mooi, kwetsbaar en jong. We praten wat en Bob loopt weg. Hij zwaait wat met zijn staart. Zogenaamd niet geïnteresseerd.
‘Mijn moeder was al zo druk, dus ik heb het altijd maar alleen gedaan’
Ik vraag haar naar haar gezin van herkomst. Bob meldt zich direct en staat voor haar. “Ik wilde niemand tot last zijn”, zegt ze. “Mijn moeder was al zo druk, dus ik heb het altijd maar alleen gedaan.”
De weerstand wordt voelbaar en zichtbaar
Bob dringt zich nog meer op. Hier zit de essentie van haar probleem. Ik besluit haar probleem neer te leggen in de vorm van een bal. Er is veel spanning. Bob reageert door bij haar te blijven als we het erover hebben.
Op een zeker moment loopt hij weg. Ik vraag haar naar wat het eetprobleem voor haar betekent. Het helpt haar ook, legt ze uit. Het is veilig en geeft controle. Ik vraag haar te zeggen dat ze ondanks alles ook dankbaar is voor haar eetprobleem. Nee, dat gaat haar te ver.
Bob schurkt zijn neus wild aan zijn voorbeen. Hij probeert te ontladen.
De weerstand is voelbaar en zichtbaar in haar lijf. Bob schurkt zijn neus wild aan zijn voorbeen. Hij probeert te ontladen. We nemen afstand en keren het probleem de rug toe. Ik vraag haar wat ze nodig zou hebben, zodat haar probleem er kan zijn zonder dat het haar beheerst. Steun… Dat zoekt ze. Maar leunen lukt haar niet.
Als echt leunen niet lukt… Voel dan even
En dan biedt Bob zich aan. Ze mag even tegen hem aanleunen. Ze is verbaast over zijn stevigheid, warmte en kracht. Echt leunen lukt nog niet. Maar ervaren hoe het voelt om dat zo nu en dan te doen, lukt haar wel.
We lopen terug naar haar probleem, de bal. Bob blijft achter met zijn rug naar ons toe gekeerd. Het voelt veel minder zwaar dan eerst. Nu kan ze het wel zeggen. “Dankjewel dat je er bent”, zegt ze.
Ik vraag haar haar kin op haar borst te leggen en te voelen dat ze dankbaar is. Dat het er mag zijn. Zodat het zich niet hoeft op te dringen.
Ze kijkt het aan en is rustiger, bijna sereen. Bob kijkt om en besluit te gaan liggen – hij rolt door het zand. Ontspannen en opgelucht. Ze lacht. Zo doe je dat dus, zeg ik. We bedanken Bob en sluiten de sessie af.
Wil jij ook vanuit verlangen, energie en plezier je werk doen? Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief en ontvang ervaringsverhalen, tips en adviezen over persoonlijke ontwikkeling en groei.
