Ze staat rechtop en is direct en helder in haar standpunten. Ze kwam binnen met de opmerking: “Ik heb geen problemen of vragen over mijn werk hoor, maar met relaties lukt het gewoon niet zo.” Ze is klein van stuk maar groot in haar daden. Dat vraagt het werk ook van haar als arts op een acute afdeling.
We staan inmiddels op de paddock en Bob, het coachpaard, staat in de hoek met zijn rug naar ons toegekeerd. Hij staat bewegingloos en als aan de grond genageld.
Als je wilt dat je familie anders is
We komen bij het onderwerp ouders. Als ze over haar moeder praat verandert haar fiere, stevige houding direct. Ze plaatst haar ene voet voor ander en wiegt heen en weer. Als een klein meisje. Bob kijkt achterom maar beweegt zich verder niet. Als een koppig, onvolwassen kind zegt ze: “Ik wil gewoon dat mijn moeders ander is dan ze is!” Ze is duidelijk emotioneel. Bob zijn interesse neemt toe, maar hij blijft nog steeds staan in de hoek zonder te bewegen.
“De moeder die je hebt is de enige juiste moeder voor jou. Anders was jij hier niet geweest. En het is een illusie te denken dat dat ooit anders wordt. Dan blijf je eeuwig een klein meisje in een snoepwinkel die niet krijgt wat ze wil…” Zodra ik dit gezegd heb, zie ik de weerstand en haar verdriet om deze werkelijkheid met elkaar in conflict gaan. Ze snapt het, maar wil het nog niet voelen. Het verdriet is nog te groot. Ik vraag haar contact te maken met haar gevoel en haar ogen te sluiten. Zodra ze mag voelen van zichzelf, komt Bob direct naar haar toe. Hij legt zijn zachte neus als troost tegen haar wang.
De kwaliteit van de relatie met je moeder is bepalend voor de kwaliteit van de relaties in je verdere leven
En dan snapt ze het als ik zeg: “De kwaliteit van de relatie met je moeder is bepalend voor de kwaliteit van de relaties die je in je verdere leven legt.” Nu nog toelaten, en behalve het snappen ook blijven voelen.
Bob loopt weg en ontspant. Les 1 is ten einde.
